การค้าประเวณีในสมัยก่อน
โสเภณี เป็นอาชีพดึกดำบรรพ์ของโลก มีมาตั้งแต่สมัยโรมันแล้วในสยามเข้าใจว่าอาชีพโสเภณีเป็นอาชีพที่มีมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย แต่เริ่มมีการจดทะเบียนหญิงโสเภณีมาตั้งแต่รัชกาลที่ 4 เพื่อหารายได้เข้ารัฐด้วยการเรียกเก็บ " ภาษีบำรุงถนน " แล้วนำเงินไปสร้างถนนตัดใหม่ สมัยรัชกาลที่ ๕ สยามได้เปิดประตูประเทศรับอารยะธรรมตะวันตกอย่างเต็มที่ คนหลายชาติหลายภาษาต่างหลั่งไหลเข้ามา โสเภณีต่างชาติเลยเข้ามาด้วยเป็นขบวน ผลก็คือชายไทยโดยเฉพาะในกรุงเทพฯ เป็น “ โรคบุรุษ ” หรือ “ กามโรค ” กันครึ่งค่อนเมือง แม้ยังไม่มีตัวเลขยืนยันในตอนนั้น แต่ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๖ มีรายงานของกรมสุขาภิบาลระบุว่า ผู้ชายในพระนครที่ป่วยเป็นกามโรคมีจำนวนถึงร้อยละเจ็ดสิบห้า ยุคนั้นยารักษาก็ยังไม่ค่อยมี ต้องกินยาไทยต้มกันเป็นหม้อๆ ที่อาการหนักหนาสาหัสก็ถึงขั้น “ ออกดอก ” ทั้งตัว เป็นตุ่มมีน้ำเหลืองไหลต้องนอนบนใบตอง เป็นที่น่าวิตกว่าชายไทยในเมืองจะสูญพันธุ์เพราะโรคนี้ คณะเสนาบดีจึงได้ตรา “ พระราชบัญญัติป้องกันสัญจรโรค ” ประกาศใช้ในวันที่ ๑ เมษายน ๒๔๕๑ แต่ก
